Opowieść o trzech wędrowcach.

Dwóch mężczyzn siedziało przy ognisku.
Mimo późnej pory, wyglądali na pełnych sił. Czasami któryś z nich rozglądał się uważnie naokoło, a gdy zobaczył że nic im nie grozi, zwracał swoje oblicze ku płomykom wijącym się nad stertą drewna.
- Parszywa robota – rzekł jeden, odziany w zielony płaszcz – musimy to kontynuować?
- Musimy. Bracie, przecież wiesz że jest to ważne.
- Bracie… ja jestem Ciemnym Elfem, a ty Ascelonie Krasnoludem.
- Farrel, czepiasz się szczegółów. Może nie jesteśmy spokrewnieni poprzez linie naszych rodzin, ale przyjęliśmy misterium połączenia krwi. Więc jesteśmy jak bracia. No prawie…
- Też wybrałeś czas i miejsce na filozofowanie – Elf skarcił Krasnoluda – lepiej uważajmy na te obślizgłe potwory.
- Wagraf! – zaklął Krasnolud w sobie tylko znanym języku – te niszczycielskie stwory zrujnują każdego!
- Ba. Ale teraz czas na nas. Gaś ognisko i ruszamy w drogę – rzekł Farrel – jutro musimy dojść do Elamishin!
- To ruszajmy w … - krasnolud nie dokończył zdania, kiedy coś zaszeleściło w krzakach. Elf, szybko wyjął miecz z pochwy i rzucił się w kierunku rośliny, po czym dźgnął ją swym orężem.
- Uważaj panie Elfie! – rzekł urażony damski głos – to ostrze jest chyba ostre, nie?
- Kim jesteś? – zapytał zaskoczony elf, a na jego żądanie z krzaków wylazł Mały Niziołek, a raczej Niziołka.
- Jam jest Firith! Niziołka!
- A skąd przybywasz? – kontynuował Elf.
- Nie pamiętam – odrzekła strapiona.
- To tak jak my – odrzekł Krasnolud – ale jesteśmy niby braćmi, nie Farrel?
- Jasne. Jakąś rodzinę trzeba mieć!
- Toż to prawda! – zawtórowała mu radośnie Firith – Mogę iść z wami, szanowni panowie?
Zapadła cisza. Elf i Krasnolud wymienili ze sobą spojrzenia, po czym obydwoje spojrzeli na Hobbitkę.
- No wiesz… Nie wiem czy możemy… - wyjąkał Ascelon.
- Jasne że możecie! Chodźmy więc razem! Tylko poczekajcie aż wezmę swój bagaż! – rzuciła Niziołka i wbiegła do krzaków.
- To się nam trafiło! – powiedział Elf, po czym wybuchnął śmiechem.

Ciąg dalszy może kiedyś będzie Wink

A i pardon za wszystkie głupie błędy.

Heh ,może być...Tylko dlaczego mnie tu nie ma?? Very Happy

Gandalf Zielony napisał:

Heh ,może być...Tylko dlaczego mnie tu nie ma?? Very Happy

Nie wiem czy mi wolno umieszczać w opowiadaniu osób, których nie znam Wink

Ale jak chcesz, to prosze bardzo Very Happy

już pisze kolejną część Smile

Trójka wędrowców szła brukowanym traktem, prowadzącym do miasta.
Od nocnej przygody minęło zaledwie parę godzin, a Ascelon i Farrel już wiedzieli, że zabranie ze sobą Firith nie było takim złym pomysłem, jakim mogło się to wydawać na początku. Niziołka maszerowała raźno, ubrana w szarą opończę, białą, żółtą kamizelkę i spodnie kolory khaki. Butów nie nosiła, ponieważ dawnym zwyczajem jest przyjęte że jej plemię butów nosić nie będzie. Bagażem Firith był mały, skórzany plecaczek i zielona sakiewka, najwyraźniej pusta.
- No panowie! Może byście opowiedzieli coś o sobie, co?
- Nie trzeba…- odburknął Krasnolud
- A raczej nic nie pamiętamy, tak samo jak ty, nieznajoma- dokończył Elf, swoim melodyjnym głosem.
- Dziwne – stwierdziła Niziołka – ale niedawno spotkałam dwie Półelfki i też nic nie wiedziały. Licho wie co się nam wszystkim przydarzyło.
- Mam o tym wszystkim swoją filozofię, ale jest to tylko głupia bajka – rzekł marzycielsko Farrel.
- To przedstaw ją tej małej. Może w końcu zamkniesz jej tą mała jadaczkę. Chodź na moment... – mruknął Krasnolud
- O wypraszam sobie! – obruszyła się Firith – przecież ja jestem cicho!
- Ta? To dlaczego przez ostatnie dwie godziny gadałaś jak najęta?
- Phi! Niby wielki mi Krasnolud, a podaje tak marne argumenty! Komedia!
W tym momencie Ascelon wyciągnął swój dwuręczny topór, po czym wziął zamach i skierował swą broń na głowę Hobbitki. Ta jednak, korzystając ze swej zręczności, uchyliła się, po czym widząc że Krasnolud zachwiał się po nieudanym ataku, popchnęła go tak że wylądował głową w błocie, pamiątce po ostatnich deszczach.
- Patrzcie państwo! Wielki Krasnolud a je ziemie! – śmiała się Hobbitka.
- Nie powiem, że to nie zabawne – rzekł widocznie rozbawiony Elf.
Krasnolud tymczasem wstał i otarł swoją twarz i brodę, które były mocno oblepione błotem.
- Takież to śmieszne moi zacni państwo?
- Nu ba, brodaty – teraz to Niziołka tarzała się po ziemi.
- Ja ci jeszcze pokaże!
- To spróbuj! Raz już wylądowałeś w błocie gruby brodaczu – drwiła Hobbitka.
- Dość! – wtrącił Elf – dajcie sobie spokój! Widzę już miasto…

To ja też na żebry idę ^^ jak Gandalf:
Ja też chcę do opowiadania. ;p
A tak poza tym to w końcu dowiedziałam się, jak to jest między wami - braćmi. Czyli tylko braterstwo krwi was wiąże (jak to we współczesnej Afryce się dzieje ;p).
Czekam na następny odcinek. Już się nie moge doczekać ^-^

Myomil napisał:

To ja też na żebry idę ^^ jak Gandalf:
Ja też chcę do opowiadania. ;p

Jak tak, to ja też hchce :p ^-^

I JA I JA I JAAAAAAAAAAAAAAAA

Cała trójka, jakby w jednej chwili zapomniała o waśni Niziołki i Krasnoluda. Stali na małym wzgórzu i patrzyli na północ, gdzie rozciągały się mury twierdzy, tak wielkiej, że wydawała się nie kończyć. Cały zamek oświetlany był promieniami zachodzącego słońca.
- No nareszcie! – zawołała Firith, po czym pobiegła traktem ku bramie, która stała na północnej stronie umocnień.
- I tyle ją widzieli… - powiedział Farrel, po czym nieśpiesznie kontynuował marsz ku Elamanish, stolicy Nizgaru.
Ascelon maszerował za Drowem, aż do małego placyku, znajdującego się kilka metrów od drewnianych wrót, umacnianych żelazem.
- Ej Farrel… Mam sprawę… - zaczął rozmowę Krasnolud.
- Co się stało? – odrzekł Drow.
- Chyba powinniśmy się rozdzielić, poznać miasto i takie tam… Rozumiesz o co mi
chodzi?
- Rozumiem. Jakbyś potrzebował pomocy, to szukaj mnie w karczmie – zakończył szorstko Farrel, po czym odszedł jedną z brukowanych ulic.
- Eh, Drowy – powiedział pod nosem Ascelon, po czym przeszedł kilka kroków. Nagle zatrzymał się i podniósł małą roślinkę, której o mało co by nie rozdeptał.
- O Nutari! – zawołał ktoś zza pleców Krasnoluda, który obrócił się zwinnie, przygotowany do ewentualnej obrony.
- A pan to kto? – zapytał Ascelon, kiedy człowiek, który go przestraszył, zaczął się głośno śmiać na widok twarzy Krasnoluda.
- Jak jest Gandalf Zielony, mój drogi Krasnoludzie – odparł mężczyzna. Miał około metra osiemdziesięciu wzrostu, lekki zarost i bujne, czarne włosy. Odziany był schludnie, ale nazbyt ekstrawagancko – a tobie, brodaczu, jak rodzice dali na imię?
- Ascelon…
- Witamy w Elamanish – wykrzyknął Gandalf, po czym wybuchnął śmiechem – Do zobaczenia w Karczmie, jeśli oczywiście nie stchórzysz. Pamiętaj, dziś wieczorem! – rzekł mężczyzna, po czym rozpłynął się w powietrzu.

em... Gandi z lekkim zarostem i bujnymi, czarnymi włosami? ^-^ hihihi, tego się nie spodziewałam.
Czekam na odcinek ze mna w roli powiedzmy drugoplanowej. I nie chcę widzieć odmowy! Razz

PS. To nutari to sobie zasiej Wink

Ja też chcę tam być Ascelon xD....Koniecznie mnie tam umieść Very Happy